A comfort zone is a beautiful place, but nothing ever grows there.
Schrijven doe ik al heel lang, als kind waande ik mij al een schrijfster. Ik schreef verhalen over elfjes en trollen, weeskinderen, Harry Potter of over een droomvakantie met mijn beste vriendin. Ik was een fantasierijk kind, ik kon uren fantaseren en verhalen uitdenken. Verhalen verzinnen en vertellen deed ik graag, op vakantie heb ik …
Ik moet er nog aan wennen dat ik Mama ben. Terwijl ik mijn hele leven al zoveel Mama’s ken. Mama’s weten dingen, doen altijd alles goed, beslissen over bedtijd en weten hoe het moet. Mama’s zijn volwassen, mama’s drinken wijn, ze mogen laat naar bed en doen vaak ook aan de lijn. Nu ben ik …
Ik scrol en ik staar zonder te zien ik leef en ik ben vooral ‘on the screen’ Alles maar thuis geen gesprekken meer ‘s Avonds voor de buis mijn ogen doen zeer Sombere dagen ik mis de warme zon en ik wilde vragen of alles anders kon Maar niemand die luistert laat staan reageert Dus …
Het was de zomer van 2019, de zomervakantie stond voor de deur en ik liep met een collega naar het treinstation aan het eind van een werkdag. Het was een warme en lange dag geweest, mijn koeltasje met gekolfde melk en mijn tas met laptop, boeken en kantoorbenodigdheden (want ik werkte op drie verschillende locaties …
Zo’n mama wil ik zijn: Een mama met geduld, ondanks mijn eigen pijn, want het is niet jouw schuld. Alles wat ik voel en heb meegemaakt, ik wil jou beschermen voor wat mij heeft geraakt. Zo’n mama wil ik zijn: Een mama die kan luisteren, als jij balancerend op de lijn, tussen schreeuwen en fluisteren, …
Tijd is een dief maar jij bent zó lief dus ik zet ‘m stil als ik dat wil. Zodat ik nog even dat moment kan beleven je wangen kan kussen en jij ondertussen leeft in het moment zo mooi als je bent. ♥️
Nu er na de zoveelste gebroken nacht er weer een drukke dag op mij wacht. Achter de laptop, op een stoel, die geforceerde grijns weer op mijn smoel. Half aangekleed en half in kloffie.. Zeg ik proost: thank god voor koffie!!
Ken je dat gevoel? Jeweetwel, van die dagen… Dat je nauwelijks geluid of daglicht kunt verdragen? Dat alles voelt als teveel en je zit met zoveel vragen. Waarom voel ik me zo alleen? Waarom word ik niet gesteund. Waarom voelt het alsof er alleen maar op míj wordt geleund. Waarom mag ik mezelf niet zijn …
Toen jouw droom een doel werd, ging het overal kriebelen. Gedachten gingen leven, rotsen gingen wiebelen. Alles wat eens was, zal straks anders zijn. En ik kan niet ontkennen, dat doet een beetje pijn. Toch blijft de hoop bestaan, staat de deur nu op een kier, moeten we straks gaan, en zijn we niet meer …
In het stukje ‘Even voorstellen’ schreef ik het al; wij willen het land uit. Maar waarom dan? Die vraag hebben wij onszelf natuurlijk ook gesteld en moeten we ook nu nog regelmatig beantwoorden als het onderwerp ter sprake komt. Waarom zou je Nederland uit willen, waar je geboren en getogen bent, waar je de taal …