Ineens gebeurde het. Na jarenlang dromen, zoeken, denken, zenden… belt mijn oudste zus met de mededeling dat haar vriendin een huis verhuurt. We moesten meteen reageren, want zo’n huis is zo’n buurt, wordt met deze huidige huizenmarkt heel snel verhuurd. Na een paar onzekere weken, was de kogel door de kerk en mochten we het huurcontract tekenen. Ons avontuur in Zweden gaat dus starten in Göteborg, de tweede stad van Zweden. Ongelooflijk! Wij hadden de stad niet eens in ons vizier vanwege de financiën. Maar het is een perfecte start, want in de stad is veel werk en veel kans om een gedegen netwerk op te bouwen en zo ook de taal zo snel en zo goed mogelijk verder te leren. We weten niet wat de toekomst gaat brengen en waar dit zich zal afspelen. Maar we weten wel dat we een jaar, of langer, in dit huis mogen wonen. Mits we werk vinden en we alles rond krijgen in Zweedse bureaucratie en we ons hier thuis gaan voelen. Spannend is het in ieder geval wel. Ik merk dat ik het moeilijk vind om open te zijn over ons leven op dit moment, omdat ik weet dat we een risico nemen en dat veel mensen hier iets van vinden. Dat is allemaal prima en logisch, maar ik wil de energie die ik heb besteden aan positieve en nuttige dingen. Toch is schrijven voor mij ook zinvol en ik denk dat ons verhaal misschien ook anderen kan helpen, dus ik deel wanneer ik kan.
Zweedse bureaucratie
Hoe het eraan toe gaat als je als EU-burger naar Nederland wil emigreren, weet ik niet. Maar naar Zweden gaan is in ieder geval niet eenvoudig. Je zou denken; wat ik hier (in Nederland) kan, kan ik ook in Zweden. Ik pak mijn leven op en verplaats het een maar kilometers overzee richting het noorden. Zo simpel hadden we het niet verwacht natuurlijk, maar onze eerste ervaring met ‘Skatteverket’ (belastingdienst), zoals dat in Zweden heet, was lang en heftig. Al had dat wellicht ook te maken met twee jengelende bengeltjes die zich de rambam verveelden in die stikhete, grijze ruimte.
Een afspraak maken is er niet bij, dat kan alleen als je je ID-kaart wil komen ophalen. Verder loop je gewoon het kantoor binnen, trek je een nummer en hoop je dat je snel geholpen wordt. Om zo goed mogelijk beslagen ten ijs te komen, hadden wij een webinar gevolgd speciaal voor emigranten. Deze verwees naar een formulier dat je online vast kon invullen, dat zou tijd schelen, dus dat hadden we gedaan. We wilden een persoonsnummer aanvragen en hadden uit de Webinar, die in redelijk gebrekkig Engels werd gesproken, begrepen dat dit kon, zolang je een adres had en allemaal je gezicht liet zien bij de aanvraag, plus een aantal papieren zoals huwelijks- en geboortecertificaten. Dit was allemaal in orde en dus hadden we goede moed, al waren we natuurlijk wel voorbereid op een saaie ochtend.
Toen wij eenmaal werden geholpen door een vriendelijke man en zijn stagiaire, bleek dat we dat formulier voor ons ieder apart moesten invullen, ook al vul je informatie van je hele gezin in. Dus daar waren we weer even zoet mee. De man en stagiaire gingen lunchen, dus kregen wij hulp van een tweetal vriendelijke dames die ons na even doorvragen weer een ander formulier lieten invullen, want die wij mee hadden genomen en daar opnieuw hadden ingevuld was niet het goede, blijkbaar. Ook zij gingen lunchen en daar was een derde persoon die ons kwam helpen. Zo ook een derde formulier, want het tweede formulier zou op niks uitlopen zei ze, want daarbij moest je bewijzen dat je genoeg op je rekening hebt staan om jezelf en je gezin voor een jaar te onderhouden zonder baan… Dus kwamen er weer nieuwe formulieren. Uiteindelijk hebben we een coördinatienummer voor ons allen aangevraagd op basis van Theo’s bedrijf en dus geen persoonsnummer.
Als het moet, doen we alles om dit te laten lukken, zo ook een bedrijf starten. Maar eigenlijk is dat ons plan helemaal niet. Theo’s bedrijf nam de afgelopen jaren een hoop stress met zich mee en we wilden juist graag een nieuwe start maken met een vast inkomen en werk dat gewoon op werk kon blijven. We weten niet precies hoe het gaat lopen met deze aanvraag en de papierwinkel en verwachtingen rondom ‘het bedrijf’. Maar we zoeken intussen verder naar werk, we proberen verzekeringen af te sluiten, de kinderen in te schrijven voor kinderopvang en een bankrekening te openen. Een beetje vervelend wel, dat we pas over ongeveer drie weken verder kunnen met het regelen van alles en dat je dan weer persoonlijk ter plaatse moet zijn. We gaan wel proberen om de kinderen eerder in te schrijven op de opvang van de stad Göteborg. Daar schijnt een loop-hole voor te zijn…
Tegenvaller
Op de laatste dag dat we in Göteborg waren van dit korte verblijf, kreeg Theo te horen dat het gebouw waar hij zijn werkplaats momenteel heeft gepositioneerd, verkocht is aan een andere partij. Met dit nieuws werd ook meegedeeld dat deze nieuwe eigenaar de huidige huurders er zo snel mogelijk uit gaat zetten. Quess what… Toen we thuiskwamen lag daar de brief. Theo’s contract wordt ontbonden eind juni. Dus het hele plan van ‘niet-alle-schepen-achter-je-verbranden’ valt mooi in het water. Hij zou zijn werkplaats verhuren met een beetje winst, om zo onze kosten nog een jaar te kunnen drukken en eventueel nog terug te kunnen. Maar dat zit er helaas niet in. Dat was wel even schrikken en slikken dus. Daarnaast neemt het ook extra stress met zich mee omdat nu de werkplaats ook zo snel mogelijk leeg moet. We pakken het zoveel mogelijk stap-voor-stap aan, want het is allemaal moeilijk te overzien.
In de week die volgde kwamen er nog wel wat mogelijkheden boven water en dat brengt weer keuzes met zich mee. Op zich is het fijn, maar omdat het overzicht zo ver te zoeken is, kost het maken van beslissingen ineens veel meer energie dan anders. Zelf beslissen wat we moeten eten voelt als een berg die ik moet beklimmen terwijl ik al buiten adem ben en spierpijn heb. Ik zal blij zijn als we straks over zijn en we wat meer zekerheid hebben, zoals een inkomen waaraan we kunnen rekenen. Ik heb echt rust in mijn hoofd nodig, ook om de taal verder te leren. Ik ben al een heel eind met de cursus Zweeds, maar mijn concentratie is ver te zoeken en verder komen gaat op dit moment moeizaam, terwijl het juist nu zo belangrijk is. Al met al zijn we dus druk bezig en kost dit alles, samen met het constant solliciteren en spullen inpakken naast het dagelijks leven en werk, gigantisch veel energie. Ook de weekenden vullen zich snel, dus vrienden en familie ‘nog even zien’ is niet zo eenvoudig als het misschien klinkt. Ik sluit dit blogje hier af en beloof een volgende als ik weer een moment van rust mag ervaren. Ik merk dat schrijven me ook helpt om mijn gedachten te ordenen en het delen is een mooie plus, wie deelt hoeft niet alleen te dragen.
