‘Pfff, ik wil niet vandaag.’ Dat was mijn eerste gedachte toen ik opstond. Ik wil vandaag niet zorgen, ik wil niet meespelen, ik wil vandaag niet eens uit bed, ik wil vandaag geen mama zijn. De afgelopen periode heeft me uitgeput op een bepaalde manier en dit soort dagen komen helaas best geregeld voor. De vakanties, quarantaine en verschillende zieke dagen van ons allemaal hebben ervoor gezorgd dat ik te weinig aan zelfzorg ben toegekomen. Mijn verlof is voorbijgevlogen. Er waren ook gelukkig wel rustmomenten, maar gevoelsmatig waren er te vaak opstootjes waardoor ik van stressmoment naar stressmoment leefde. Ja ik had een hele fijne bevalling, ik heb hele lieve kinderen, ik heb een hele lieve man. Zo veel om dankbaar voor te zijn, en toch… Ik zit niet lekker in mijn vel en in mijn hoofd. Ik eet te veel suikers en vetten en ik ben te weinig zen.
Als je ergens middenin zit, heb je vaak weinig overzicht op je situatie. Alles wat ik dagelijks doe is me gewoon geworden en als ik geen rust neem om te bezinnen, dan verlies ik mezelf in de sleur. Dat is natuurlijk geen onbekend probleem voor mensen in het algemeen, het is voor mij echter wel een van mijn grootste valkuilen. Ik kan het best een tijdje volhouden, die sleur, want ik sta op de automatische piloot. Ik speel, knuffel en doe het huishouden, denk dat ik geen routine heb, maar doe ondertussen wel elke dag alles op dezelfde manier. Ik probeer dan ook geregeld aan zelfzorg te doen. Dan neem ik even de tijd voor een kop thee, of kies ik voor een salade of een gewokte groente-lunch, verf ik mijn wenkbrauwen even of ik schrijf iets. Maar het is niet genoeg. Die momenten houden me nét op het randje van doorgaan of instorten, en dat eeuwige balanceren is zo vermoeiend.
Deze week begin ik rustig aan weer met werken en ook dat baart me zorgen. Dat betekent namelijk dat ik in de momenten waarin ik nog wat rust vond, ook iets moet. Want de rust, die krijg ik op de dagen dat de peuter lekker speelt op de opvang en als de baby slaapt en ik van mezelf even mag bezinnen in plaats van ‘iets nuttigs’ doen. STOP! Iets nuttigs… ik schreef het en zette het direct tussen aanhalingstekens. Daar gaat het al mis. Dingen op een rijtje zetten, reflecteren op mijn handelen, op mijn denken en leven, dat is enorm nuttig. Het maakt dat ik snap waarom ik dingen doe zoals ik ze doe en het geeft me de kracht om door te zetten of om te veranderen. Dus zonder een bak aan goede voornemens te bedenken, neem ik vandaag de rust om na de denken. Met een kop thee. Onze lange termijndoelen in de opvoeding nog even goed voor ogen te houden en te reflecteren op de afgelopen periode. Waarom was het zo zwaar? Waarom kon ik niet omgaan met het moeilijke gedrag van mijn peuter? Ook al weet ik dat er een reden is voor ‘moeilijk’ gedrag, ik word er de laatste tijd enorm door getriggerd. Ik schrijf het op, mijn denken en dwalen. Zodat ik het zelf kan teruglezen, maar ik plaats het ook hier, omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben die hier van tijd tot tijd mee worstelt. Dus lees gerust mee als het je aanspreekt. Samen staan we sterk. Dat huishouden en zorgen doe ik vandaag tussendoor, ik draai het even om. Misschien helpt het me om de dingen weer in perspectief te zien.
Reflectie
Reflecteren, tijdens mijn opleiding had ik er een hekel aan. Het voelde zinloos, ik schreef wat mijn leraren wilden lezen. Echt… wenselijke antwoorden geven, daar had ik echt cum laude voor kunnen slagen. Ik kan vaak namelijk goed inschatten wat mensen van me willen en ik kan me als een kameleon schikken naar hun grillen. Het gaat eigenlijk vanzelf, omdat ik het mijn hele leven al doe. Tijdens het schrijven van die vele, verplichte reflectieverslagen had ik niet door dat ik daadwerkelijk iets leerde. Naast dat het me dwong te kijken naar hoe ik bepaalde competenties aan het ontwikkelen was en waar ik nog aan moest werken, leerde het me een vaardigheid die ik nu nog dagelijks toepas. Vaak automatisch op de oppervlakte en minder vaak, maar zeker ook geregeld, bewust en diepgaand. Het ouderschap laat me elke keer weer kijken naar mezelf. Soms op de meest confronterende en pijnlijke manier. Maar ik merk wel dat ik echt de tijd moet nemen voor een reflectie en ook voor rust voor mijzelf. Als ik dat niet doe, verlies ik me in de sleur en raak ik toch geïrriteerd. Er raakt dan een tankje leeg en plots ben ik in plaats van de lieve, leuke moeder, een moeder die zich energieloos voelt, zucht, snauwt en jawel… ruzie maakt met een peuter. Gelukkig lukt het me heel vaak wel om de moeder te zijn die ik wil zijn, en als het niet lukt, dan zeg ik altijd sorry. Want ik vind het belangrijk dat mijn kinderen zien dat ook moeders hun dag soms niet hebben en dat het oke is. Dat je het weer goed kunt maken met elkaar.
Zelfhulp- en opvoedboeken
In de laatste weken van mijn bevallingsverlof heb ik een abonnement genomen op een aanbieder van luisterboeken. Ik ben erg bewust bezig met het ouderschap en wat dat voor mij/ons betekent, wat onze lange termijn doelen zijn voor onze kinderen en met welke aanpak wij die hopen te bereiken. Met een bijna-kleuter en een baby, heeft het ouderschap weer een nieuwe dimensie gekregen (en heel veel extra uitdagingen) en merk ik dat ik zoek naar een manier om het goed te doen in mijn eigen ogen en niet mezelf te verliezen. Luisteren doe ik vaak tijdens een wandeling, het koken of het vouwen van de was. Al wordt dat straks allemaal anders als ik weer ga werken. Maar dat zien we dan wel weer…
Er is een wereld van boeken die vol staan met informatie en tips rondom zelfzorg, zelfkennis en opvoeden. Er stonden er al een hele tijd een paar op mijn lijstje. Gek genoeg, begon ik met een boek dat helemaal niet gaat over het ouderschap, maar wel met familie(systemen). Het boek De Fontein, vind je plek door Els van Steijn, werd me aangeraden door mijn zus. Het geeft informatie over hoe onze familie invloed heeft op wie wij zijn en hoe het ons vergaat in het leven. Dat klinkt best zweverig, maar ik vond de benadering, hoewel droog, erg verhelderend. Ik ben blij dat luisterboeken bestaan en dat ik ze heb ‘ontdekt’ want van droge letter tot letter, was ik nooit door dit boek heen gekomen. Doordat het werd het voorgelezen, kon ik tussendoor dingen doen en heb ik toch aardig wat van de informatie tot me kunnen nemen. Het hielp me om weer een iets helderder beeld te vormen van mezelf, het grote plaatje. Wie ben ik eigenlijk en waarom. Daarnaast helpt het me ook om andere boeken in dit kader beter te begrijpen. Twee boeken waar ik nog middenin zit en die al jaren op mijn lijstje stonden, zijn Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet) van Phillipa Perry en Hoog Sensitieve Personen van Elaine n. Aron geven me nu al enorm veel stof tot nadenken en ook al directe handvatten voor het dagelijks leven. Ook Mild Ouderschap van Nina Mouton vind ik heel waardevol omdat het me steunt in mijn visie en uitlegt waarom ik vooral zo moet blijven opvoeden als ik nu poog te doen, ook al is het soms moeilijker dan de traditionele weg en vinden mensen er vast genoeg van.
Voor nu ben ik alweer klaar. Want ik ben moe en mijn boodschap is duidelijk: reflectie en mezelf ontwikkelen is enorm goed voor mijn innerlijke vrede en geluksgevoel. Het geeft me inzicht in mijn handelen en helpt me om vast te houden aan mijn (opvoed)visie. Het geeft me handvatten in het dagelijks leven om die moeilijke momenten door te komen. Het zijn echt momenten en ze hoeven niet de dag of algehele stemming te bepalen als ik er goed mee om ga. Nu heb ik alle informatie nog op een grote berg in mijn hoofd. Maar het gaat me helpen, ik weet het zeker, want dat doet het nu al regelmatig. Als ik maar de rust neem die ik nodig heb. Ik heb de eigenschap hoog sensitief te zijn en ik heb zeker één hoog sensitief kind. Dat brengt uitdagingen met zich mee, maar iedereen heeft zijn eigen lot te dragen en dat is goed zoals het is. Er is geen keuze of je doorgaat, er is wel een keuze hoé je doorgaat. Die keuzes maak ik elke dag. En jij ook. Ik houd mijn doelen voor ogen, vooral die op de lange termijn. Ik wil veilig gehechte kinderen die sterk in hun schoenen staan, zichzelf durven zijn en die terug kunnen kijken op een liefdevolle jeugd. Dan zullen zij hopelijk zelfstandige en vriendelijke volwassenen zijn die grenzen durven stellen waardoor zij en de mensen om hen heen rust en geluk kunnen ervaren. Soms is de route anders, maar als het doel bereikt wordt, vind ik het helemaal goed.
