Tot zover mijn gewenste bevalling met zo min mogelijk mensen, gedimd licht, zachte stemmen en zonder pijnstilling.
Mijn eerste bevalling
Onze dochter werd geboren in een winternacht, na 24 uur wachten en weeën opvangen in omstandigheden die verre van ideaal waren. Om me voor te bereiden op de bevalling had ik samen met Theo een dagcursus gevolgd, een boek gelezen en verder informatie van de verloskundige, ervaringsdeskundigen en natuurlijk het internet. Ik had een bevalplan gemaakt en voelde me best goed voorbereid. Toen het zover was, overviel het me alsnog. Ze diende zich elf dagen voor de uitgerekende datum aan en dat had ik totaal niet verwacht. Toch lukte het me om het in het moment te accepteren en me er volledig in onder te dompelen. Ik ging bevallen, paste de tips uit de cursus, de boeken en de artikelen zo goed mogelijk toe, keerde zoveel mogelijk in mezelf en bleef zo kalm als ik kon.
De omstandigheden waren echter helemaal niet kalm. Zo kwam er een vervangend verloskundige, die ik nog nooit had gezien en daar was ik niet op voorbereid. Een vreemde vrouw ging me toucheren, gaf me het gevoel te twijfelen dat mijn vliezen gebroken waren en liet ons weer achter. Ik moest wachten tot de weeën echt op gang kwamen. In de middag moesten we toch maar even naar het ziekenhuis voor controle, want als je vliezen breken, moet je blijkbaar binnen 24 uur je kindje op de wereld zetten, anders kan het gevaarlijk zijn en er was wel degelijk weeënactiviteit. In het ziekenhuis werden we in een felverlichte, kleine kamer gezet waar we urenlang moesten blijven. Ik zat vast aan een CTG en er werd voor de zekerheid een infuus geprikt. Het ziekenhuispersoneel was vriendelijk, maar gaf nauwelijks informatie en het was ons niet duidelijk wat er stond te gebeuren en vooral niet waarom het zo lang duurde. Ondertussen werden mijn weeën steeds heftiger en was het ‘leuke’ deel van de bevalling voorbij. Het ziekenhuispersoneel sprak telkens van verbazing dat mijn weeën doorzetten terwijl ik in dat koude rotkamertje zat, onder TL-verlichting en aan de bedrading ‘voor de zekerheid’.
Op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit: er was geen plek, of geen personeel (ik weet het niet meer) en er werd rondgebeld welk ziekenhuis in de buurt mij kon opnemen. Uiteindelijk mocht ik met de ambulance mee, de auto bleef bij het huidige ziekenhuis staan want ik wilde mijn man aan mijn zijde houden en het was spitstijd, dus er zouden zeker files zijn. Bij het toucheren voor we gingen, had ik al vijf centimeter ontsluiting. Dat maakte de rit met de ambulance tot een hel. Ingesnoerd op de brancard kon ik mijn weeëndans niet doen en dus was het opvangen van de weeën bijna ondragelijk. Op gegeven moment moest ik overgeven van de pijn, waarop het ambulancepersoneel besloot iets in mijn ‘voor de zekerheid’-infuus te spuiten waardoor ik in een soort roes kwam en de pijn even kon vergeten. Het middeltje was ‘off-the-record’ en ik weet nog steeds niet wat het was. Tot zover mijn gewenste bevalling met zo min mogelijk mensen, gedimd licht, zachte stemmen en zonder pijnstilling.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis waar wel ruimte was, kregen we wel een donkere kamer met rust. Helaas hadden de afgelopen 20 uur me volledig uitgeput en kon ik de laatste fase van de bevalling niet goed meer opvangen. Ik had zeven centimeter ontsluiting toen ik in het tweede ziekenhuis weer getoucheerd werd. Ik herinner me verder dat ik onder de douche stond om te ontspannen en de pijn te verlichten, toen de dienstdoende arts het bevalplan nog even kwam doornemen. Ja, ik stond naakt onder de douche met enorm veel pijn en dat mens kwam in een tochtende deuropening het licht aandoen en aan mijn hoofd zeuren. Gelukkig nam Theo haar vlug mee naar de gang om elders het gesprek te voeren. Vervolgens ging ik uitgeput op het bed ging liggen, wat ik absoluut niet wilde. De baarkruk bleef ongebruikt.
Ik viel in slaap tussen de weeën door en kreeg synthetische oxytocine om de weeën op te wekken, want de baby moest snel komen om aan de 24-uursnorm te voldoen. Ik mocht niet vrij bewegen om de heftige weeën op te vangen, want de hartslag van de baby werd minder als ik verkrampte en een houding zocht om het dragelijk te maken. Ik smeekte om pijnstilling en de zuster zei dat ze het ging regelen, bleef vervolgens een uur weg en zei toen dat het er aan kwam en bleef nog eens een uur weg en toen ze weer terugkwam, was ik al aan het persen. De persfase duurde zo’n twee uur, wat enorm lang is. De oerkracht waar ik veel over had gehoord en gelezen, voelde ik totaal niet. Ik heb op pure wilskracht mijn baby eruit geperst. Ik had werkelijk geen idee wat ik aan het doen was en wist niet waar en hoe ik kracht moest zetten. Het is gelukt, maar vraag niet hoe. Toen ze er dan eindelijk was, onze perfecte kleine baby, was alles ook goed en vergeten…
… totdat ik weer zwanger werd.
Cliché
Vanaf het moment dat ik wist dat ik voor de tweede keer zwanger was, kwam ik in een soort achtbaan terecht. Natuurlijk was ik blij. Maar er waren zoveel dingen die speelden, in ons leven en in mijn hoofd. Ik had weinig tijd om te beseffen wat mijn lichaam aan het doen was: een mensje maken. Leven in het moment, wat ik zoveel mogelijk probeer, was extra moeilijk. Ik had de positieve test in handen, precies één week voordat we op vakantie zouden gaan. Een rondreis in Zweden. Natuurlijk had ik net een voorraad aan alcohol ingeslagen om mee te nemen: we zouden het traject ‘zwanger worden van baby nummer 2’ even parkeren. Dit voelde verstandig, omdat we al maandenlang teleurgesteld werden en omdat we toch die vaccinatie wel wilden en dan nog een keertje lekker op vakantie met z’n drietjes. Even leek alles op zijn plaats te vallen. We konden, wonder boven wonder, een camperbus kopen en zouden daarmee gaan rondreizen. Ook al was hij nog niet helemaal af (en is nog steeds niet helemaal af…). De vakantie was vrij snel en spontaan gepland, want door corona wisten we heel lang niet of de grenzen wel open zouden zijn. Een droom die werkelijkheid werd. Nog even lekker genieten, dat hadden we wel verdiend na het afgelopen jaar. Toen we dus te maken kregen met een nog spontanere baby, kon ik het niet helpen om het te voelen als een slechte timing, ondanks dat ik het heel graag wilde. Maar, hoe dan?! Na maandenlang ‘proberen’, keer op keer teleurgesteld en dan nu wel gelukt terwijl we het niet probeerden? Je hoort het inderdaad vaker, soms denk ik dat mijn leven nu eenmaal bestaat uit clichés.
Zwangerschapskwaaltjeskwalen
Klachten gerelateerd aan zwangerschap worden vaak ‘zwangerschapskwaaltjes’ genoemd. Maar die ‘-tjes’ kun je in veel gevallen wel weglaten. Het is echt verschrikkelijk als je constant intens moe en misselijk bent, je pijn hebt als je de normaalste dingen doet zoals opstaan of traplopen, maar je wel gewoon geacht wordt 100% te functioneren in de maatschappij. (Waarom krijgen we eigenlijk pas verlof in de allerlaatste fase van het proces?) Ik heb een grondige hekel aan zwanger zijn, er is geen enkele fase waar ik van kon genieten en dat was bij mijn tweede nog erger dan bij de eerste. Ik vond het moeilijk om connectie te maken met het kindje in mijn buik omdat ik in mijn hoofd te veel bezig was met andere dingen. Ik wilde zó graag blij zijn en stralen, maar ik voelde het als een last, in plaats van dat ik me in rust kon verheugen op de komst van het kleine wonder. Door deze strijd tussen hoofd en hart voelde ik me steeds neerslachtiger. In de negen maanden had ik regelmatig angstige dromen over mijn kindje en dat hij bijvoorbeeld in stuit lag bij de bevalling of dat hij en zijn zus het niet konden vinden of dat hij een huilbaby was. Mijn man en de verloskundige konden dit allemaal gelukkig vrij goed en snel relativeren, omdat ik het ook durfde te delen, maar het gevoel bleef achter op mijn verstand en dat is eigenlijk de hele zwangerschap zo gebleven. Totdat de bevalling begon.
Na veertig weken wachten
Ongeduldig als ik was, heb ik me laten strippen twee dagen voor de uitgerekende datum. Ik zat er doorheen, zowel fysiek als mentaal en ik wilde gewoon dat de baby NU geboren werd. Gek genoeg voelde ik me er ook klaar voor, ondanks alle klachten en angstdromen. Ik had op basis van de eerste bevalling een weloverwogen geboorteplan gemaakt en daarin had ik heel bewust een paar andere keuzes gemaakt en ook de verloskundigen in verschillende gesprekken heel duidelijk gemaakt dat ik het nu absoluut anders wilde dan bij de eerste. Rust, mijn eigen bubbel en het liefst in bad tijdens de laatste ontsluitingsweeën en de persfase. En wonder boven wonder is dat allemaal precies gegaan zoals ik wenste. Lennon werd geboren in het ziekenhuis, in het enige bevalbad dat ze hadden, na een ontsluitingsfase van zes uur. Het was pittig, maar ik had de rust waar ik naar verlangde om me heen. Mijn lieve vriendin kwam midden in de nacht naar ons toe om op Rylee te passen en Rylee gaf ons een knuffel, een kus en zwaaide ons vrolijk uit: ‘Ga maar naar de babydokter, mama en papa!’ De verloskundige die langskwam, was, hoewel we haar toevallig ook niet kenden, adequaat, humoristisch en vriendelijk en de rit naar het ziekenhuis verliep gesmeerd.
Aangekomen in het ziekenhuis bleef ik zo lang mogelijk uit het bad en toen het niet meer ging, stapte ik erin. Het warme water deed precies wat ik hoopte, het werkte ontspannend en pijnstillend en maakte de weeën dragelijk. De wanhoopsfase duurde kort, ik geloof zelfs maar twee of drie weeën en de persfase ook. Theo zat bij mijn hoofd en hield mijn handen vast, mijn grootste steun. In tegenstelling als bij de eerste, wist ik nu wel hoe ik mijn lichaam moest volgen, omdat ik rust en ruimte ervaarde. Ik heb de oerkracht van mijn wonderlijke, vrouwelijke lichaam eindelijk mogen ervaren en ik was euforisch en zo gelukkig toen ik onze perfecte zoon eindelijk in mijn armen had. Deze halve lotus-, badbevalling was bijna op de letter verlopen zoals stond in ons geboorteplan.
Verwerken
Kraamtranen. Na de eerste bevalling had ik ze niet. Na de tweede dubbel. Op zich is dat heel gek, als je bedenkt hoe de twee bevallingen gelopen zijn. De tweede fantastisch en de eerste een ramp. Alleen dat de eerste bevalling een open wond was, wist ik niet totdat ik de tweede bevalling achter de rug had. Na de tweede had ik tijdens elk slaapje terugblikken en dromen over de eerste bevalling, en als ik wakker was moest ik regelmatig huilen. De tweede keer dat ik geboorte gaf, heeft me de mogelijkheid gegeven om de eerste keer te verwerken. Ik kijk er nu ook heel anders op terug, en ook op de dramatische tweede zwangerschap. Toen ik nog zwanger was, was ik ervan overtuigd dat ik het niet nog een keer zou doen. Maar nu weet ik dat niet meer zo zeker.
Laten we zien wat de toekomst ons brengt, als we nooit een tweede hadden gewenst en toegelaten in ons leven, had ik deze mooie ervaring niet gehad en had ik misschien de eerste bevalling nooit verwerkt. Dit laat me wederom beseffen hoe belangrijk het is om in het moment te leven en te waarderen welke mooie dingen het leven brengt, naast de uitdagingen. Dus nu ben ik vooral dankbaar. Dankbaar voor mijn lieve en mooie gezin, mijn leven. En onze twee kostbare, geliefde wondertjes.
