Het is een simpel zinnetje en Pia Douwes zingt het zo prachtig in de musical Elizabeth. Ik was jong toen ik het voor het eerst hoorde op een cd van mijn zus, de musical kende ik verder niet. Maar ik was er een tijdje mee geobsedeerd. Samen met mijn vriendinnetje Lotte, dat ook van musicals en zingen hield, zong ik het luid terwijl we naar school fietsten. ‘Mijn leven is van mij’, ik had niet gedacht dat ik ruim twintig jaar later nog zoveel waarde zou hechten aan deze woorden en ik had ook niet gedacht dat het een strijd zou kunnen zijn om deze woorden te blijven roepen. Want eerlijk is eerlijk, is mijn leven van mij? Ben ik zo vrij als ik zou willen zijn? Durf ik mijn keuzes te maken in een wereld waarin iedereen op je vingers kijkt als je iets doet? Waar iedereen een mening heeft en die ook zonder enige nuance kan uiten, zelfs anoniem als iemand dat wil?
Soms voel ik me heel sterk en vertel ik mezelf dat ik mag kiezen voor mezelf en voor wat ik wil. Dan voel ik de wind onder mijn vleugels en durf ik te springen, het maakt me dan even niet uit wat mensen van me denken. Maar er zijn ook genoeg momenten waarop ik in de spiegel kijk en nog steeds een onzeker, klein meisje met blonde krullen en bruine ogen zie staan, dat alleen durft te zingen als ze denkt dat niemand haar hoort. Ik zou wel willen weten hoe ik mezelf vaker sterk kan laten voelen. Want hoewel ik die momenten gelukkig ken, heb ik geen idee hoe ik dit vertrouwen in mezelf kan oproepen. Meestal worden mijn korte momenten van kracht overschaduwd door mijn angst voor de oordelen van andere mensen. Mensen die ik ken, die dichtbij staan, maar ook van volslagen vreemden.
Hoewel ik prima kan redeneren dat mijn leven van mij is, voel ik het meestal niet. Want bij het nemen van een beslissing denk ik vaak aan andere mensen. Kwets ik misschien iemand? Vindt iemand mij misschien te raar? Heb ik het misschien bij het verkeerde eind? Vreemd toch dat ik dertig jaar oud ben en nog steeds moet oefenen met lak hebben aan wat anderen van mij vinden. Toch, hoe vaker ik mezelf vertel dat ik zelf mag beslissen over mijn leven en mijn lijf en hoe vaker ik dat hardop zeg, hoe meer ik het ga voelen. Misschien heeft dat onzekere, kleine meisje met haar blonde krullen en bruine ogen niet genoeg gehoord dat ze zelf mag kiezen en is ze daardoor klein en onzeker gebleven, terwijl ze wel volwassen werd.
Dit moet ik oplossen, omwille van mijn kind. Ik wil mijn dochter namelijk leren dat zij mag zijn wie ze is, zonder dat ze zich te veel aantrekt van alles om haar heen. Natuurlijk moet ook zij functioneren in een maatschappij waarin je veel moet, maar ze hoeft zichzelf niet weg te cijferen. Want zij mag er zijn, zij mag haar ding doen, haar hobby’s en interesses uitdiepen, zingen, liefhebben en beslissen over haar eigen lijf en leven. Dus, hoe moeilijk ik het ook vind, ik moet dit zoveel mogelijk voorleven, anders leert zij dit waarschijnlijk niet. En daarom, mensen, heb ik een tattoo laten zetten op mijn linker onderarm. Om mezelf te herinneren aan de moeder die ik met hart en ziel ben, aan mijn lieve dochter die het leven elke dag een beetje meer ontdekt en aan de oneindigheid van deze liefde. Mijn leven is van mij en ik leef het zoals ik denk dat goed is, ook al weet ik niet alles.