Mijn comfortzone uitgaan, dat is een terugkerend thema in mijn huidige leven. Mezelf ontdekken, ontwikkelen en groeien door dingen te doen die ik spannend en/of moeilijk vind. Soms iets groots, zoals het beginnen met het leren van de Zweedse taal, soms iets kleins, zoals vandaag: voor het eerst in mijn leven een mama-groep in de buurt bezoeken. Voor mijn (te) lieve-, introverte lezers en wellicht mede-vreemde-vogels, deel ik mijn ervaring hiervan. Wie weet kan ik je nog aanmoedigen om zelf ook vaker iets ‘spannends’ te doen, want het brengt je zoveel meer dan wanneer je blijft waar je bent, letterlijk en/of figuurlijk gesproken.
Nog niet zo lang geleden schreef ik in een stukje dat ik mezelf push om andere ouders aan te spreken in de speeltuin. Ik ben niet echt introvert, maar ook niet extravert. Meer ben ik nog steeds dat stille meisje dat er gewoon is, het niet fijn vindt om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar tegelijkertijd wel veel wil delen met anderen. Bovenop dat alles ben ik altijd enorm zelfbewust en bezorgd om hoe anderen over mij denken. Daar wil ik mezelf van bevrijden, want het is verschrikkelijk om je de hele dag druk te maken over wat mensen van je denken. Zeker omdat het geen bal uitmaakt en je toch nooit iedereen tevreden kunt stellen, maar ook omdat het de gemiddelde mens vooral met zichzelf bezig is en niet echt geeft om wie jij bent en waarom. Ik geloof dat ik dan ook vooral op zoek ben naar de mensen die het wèl iets kan schelen wie ik ben en waarom.
OP ZOEK NAAR GELIJKGEZINDEN
Hoe vind je dan die mensen? Jouw ‘stam’, jouw gelijkgezinden waarbij je jezelf mag zijn? Ik was er lang niet naar op zoek, vooral omdat ik het geluk heb een aantal sterkte vriendschappen te mogen koesteren vanuit mijn kinder- en puberteit. Maar die wonen wel ver weg en/of zitten in een andere levensfase, dus de hang naar andere moeders in de buurt met enigszins dezelfde opvoed-ideeën groeide. Op internet kon ik mijn ei kwijt vanuit de baby-bubbel thuis bij de Wildbird community en Kiind en ik vond aansluiting bij wat moeders die ik daar ontmoette. Maar nu mijn meisje geen baby meer is, wil ze natuurlijk lekker spelen met andere kindjes en dan is het toch wel handig om in de buurt wat fijne mensen met kinderen van dezelfde leeftijd te kennen. De enige manier die ik kan bedenken is proberen aansluiting te vinden en dat doe ik dus door, met vallen en opstaan, een connectie te zoeken met mensen die ik tegenkom.
Dus ik ben het gaan doen; andere ouders aanspreken. Met klamme handjes en een bonzend hart, koortsig zoekend naar de juiste woorden. Soms is het (nog steeds) heel ongemakkelijk en soms is het wel leuk, maar komt er niet veel uit los. Soms wisselen we telefoonnummers af om een paar keer te appen, een poging te doen om weer eens af te spreken en soms lukt dat. Zo heb ik een hele lieve Engelse mama ontmoet met een zoontje van de leeftijd van mijn dochter waarmee we wekelijks afspreken. Wij hebben een klik en de kinderen hebben een klik; dus een goede match. Ik vrijwel ga elke vrije dag met mijn dochter naar buiten, weer of geen weer. We gaan dan naar verschillende speeltuintjes en ontmoeten veel ouders en kinderen. Steeds vaker treffen we bekende gezichten. Dit zorgt er al voor dat ik me veel minder ongemakkelijk voel als ik ergens ben waar ook anderen zijn. Ik dacht altijd dat ik liever alleen was en nog steeds vind ik alleen zijn erg prettig. Maar ik merk ook dat ik geniet van sociale interactie, ook al kost het me veel energie.
DE MAMAGROEP
Dus ik stel me open op, lach vriendelijk, praat over koetjes en kalfjes en zo leg ik contact met andere ouders. Zo kwam ik per toeval terecht in een ontmoeting van een mamagroep in de speeltuin. We waren gewoon aan het spelen in de zandbak met wat andere kindjes en ineens werd het steeds drukker. Moeders zeiden elkaar gedag en mij opeens ook. Heel gezellig, maar ik voelde me ook erg ongemakkelijk omdat ik geen idee had waar ik in was beland. Dus ik vroeg aan de moeder waarmee ik al wat onzinpraatjes had uitgewisseld of dit een clubje was of zoiets… En wat was haar reactie? Ze lachte vriendelijk en zei ‘Geen zorgen, je hoort er gewoon bij hoor.’. Ik ontspande een beetje en ondanks dat ik heel zelfbewust was de hele tijd, zag ik dat mijn kind de tijd van haar leven had. Ze kreeg een pakje drinken en een koekje, ze speelde met waterballonnen en deelde speelgoed met andere kindjes. Ik sprak met verschillende mama’s en ik vond het ook gezellig. Dus toen de ‘leidster’ van de groep me vertelde dat het een mamagroep was die wekelijks bij elkaar kwam, dacht ik: waarom niet?
Per toeval kwam ik terecht in een ontmoeting die normaliter ergens anders plaatsvindt. De eerste stap was al gezet, ik kende al wat gezichten en ik werd uitgenodigd om de volgende week weer te komen, alleen dan op de standaard ontmoetingsplek. Dus ik nam die volgende week mijn Engelse vriendin mee en ging. Dat betekende dat ik me op mijn gemak voelde in de groep, ook niet nu ik al wat mensen ‘kende’. Ik vind dat nog steeds heel spannend en moeilijk en daarom vind ik het zo stoer van mezelf dat ik toch ben gegaan.
Er werd gespeeld door de kinderen en gekletst door de moeders. Er werden liedjes gezongen en er werd gedanst. Ik voelde me op sommige momenten niet op mijn gemak, vooral niet bij het zingen en dansen; maar ach, waarom eigenlijk niet? We zijn allemaal maar mensen en de kinderen vinden het leuk, dus waarom zou ik het niet doen? Welk voorbeeld geef ik mijn kind als ik me in een hoekje ga zitten schamen? Daarom deed ik mee. Ik voelde me ongemakkelijk maar het was het dubbel en dwars waard, want ik voelde met sommige moeders al een connectie en mijn dochter had ontzettend veel plezier. Wie weet ontmoet ik hier nog een gelijkgezinde moeder, een kindred spirit. En zo niet? Dan weet ik in ieder geval wat het inhoudt om onderdeel te zijn van een mamagroep. Dat is weer eens iets anders dan het alleen maar tweederangs te ‘ervaren’ via een serie zoals Working Moms.
