Vandaag was geen topdag. Na het avontuur met de papegaai, de flinke verkoudheid, Theo’s veelvuldige overwerk en de overgeslagen middagdutjes ben ik moe en als kers op de taart ben ik er wederom achter gekomen dat ik ook deze maand niet zwanger ben. Helaas. Ik heb vakantie, dus ik kan me niet begraven in mijn werk terwijl iemand anders voor mijn peuter zorgt. Nee, ik heb mijn spiegeltje de hele dag bij me. Mijn lieve spiegeltje, dat ik niet wil laten lijden onder mijn hormonen en vermoeidheid. Mijn lieve gevoelige spiegeltje, dat haarfijn signaleert dat ik niet lekker in mijn vel zit en daardoor zo mogelijk nog meer verbinding zoekt.
Zij is niet anders dan anders, maar ik heb minder geduld. Ik heb behoefte om op te laden, even niets te moeten. Maar zij wil spelen en mij helpen en maakt ondertussen natuurlijk wat rommel. Het begon vanmorgen al, toen ze de moestuintjes met inmiddels heel wat uitgekomen zaailingen op de draaistoel zette en ronddraaide. Prima, dacht ik. Kan ik mooi even mijn koffie drinken, en zo deed ik. Maar even later had ze het merendeel van de zaailingen uit de bakjes gehaald en lag er overal aarde. Ik ontplof en zij moet huilen. Gelukkig is papa nog thuis, hij helpt met opruimen en zij ook. We knuffelen en het is weer goed, zand erover. Of aarde…
Papa gaat werken en wij blijven achter. We beginnen dapper aan de rest van de dag en die gaat best goed. De ochtend verloopt vrij soepel, we spelen wat, ik ruim wat op, hier en daar een kleine driftbui… We kunnen zelfs even naar buiten tussen de buien door en ze doet een middagslaapje. Als ze wakker wordt speelt ze weer even, kijkt ze nog wat TV en dan wil ze kleien. Ineens ontploft ze, iets zint haar niet, ik ben alweer vergeten wat. Wild veegt ze alles wat haar armpjes kunnen bereiken van tafel. Ik raak hierdoor zeer geïrriteerd en als ik geen antwoord krijg op de vragen “Waarom doe je dat?” en “Wat is er dan?” Besluit ik om een overgebleven bakje met klei op de grond te gooien en vervolgens ook haar knuffelmuis die erbij zat. Ze kijkt me niet aan, maar volgt mijn voorbeeld en gooit ook nog wat op de grond. Dan ik weer, dan zij weer. Totdat de tafel leeg is. “En nu?” vraag ik. Ze kijkt me aan en herhaalt wat ik zeg. “Ylee klaat.” zegt ze. En ze klimt uit haar stoel en gaat op de bank zitten.
Mopperend meld ik dat ik dan wel weer de teringzooi ga opruimen en dat ga ik doen. Terwijl ik bezig ben; stofzuigen en afwassen, tafel afnemen, stukjes klei verzamelen, komt ze ineens tegen de keukenkast aanstaan. “Sorry mama.” hoor ik…. Ik weet niet wat ik hoor! Ik wist niet eens dat ze dat kon, ‘sorry’ zeggen. Mijn irritatie smelt als sneeuw voor de zon en ik pak haar vast met tranen in mijn ogen, ze duwt me weg; daar was ze nog niet aan toe. Maar ze zegt: “Boekje lezen mama, ja?” terwijl haar zachte handje in mijn nek aait. “Guffalo?” “Is goed, schatje. Als ik klaar ben met stofzuigen, ga ik jou De Gruffalo voorlezen.” Ze wacht geduldig en zet een krukje voor de bank: “Mama bank zitten.” en ik lees voor, meerdere boekjes totdat papa thuiskomt. Hij is vandaag, speciaal voor ons, niet zo laat.
Vandaag was een topdag. Ik durfde in de spiegel te kijken, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde. Mijn miniatuur spiegelbeeld wilde ontspannen, maar ikzelf kon dat niet zo goed en daarom gooide zij met klei. Maar later zei ze sorry. Want ze wilde niet dwars zijn of rommel maken, ze wilde alleen maar dat wij ons prettig voelden. Ik wil mezelf altijd blijven duwen om wèl naar mijn kleine spiegeltje te kijken, ook als ik geen zin heb. Want haar gedrag, zegt zóveel over mij en ik wil lief zijn voor haar, dus ik moet ook lief zijn voor mezelf.
