De peuter wordt gillend wakker, ik spring uit bed en ga vlug naar haar toe. Ze zit rechtop in haar bedje, wiegend van de slaap. Als ze me hoort, draait ze zich om. Haar armpjes schieten de lucht in en klampen zich aan me vast als ik haar uit bed til. Ze legt haar hoofdje op mijn schouder, haar natte neusje en betraande wangen tegen mijn nek en ik aai haar over haar rug, te moe om te praten. Zo staan we even en dan ga ik zitten met haar op schoot. Normaal, als ze niet gillend wakker wordt, klaagt ze een beetje, kom ik naar haar toe, knuffel even, geef de borst en leg haar tevreden, warm en slaperig weer in haar bedje. Maar vanavond niet.
“Papegaai zoeken…” versta ik, nadat ze het een paar keer heeft herhaald; slaapdronken mompelend en ook nog eens in peutertaal. Ik kijk om me heen. “Papegaai? Ik zie geen papegaai.” is mijn eerste reactie. “Papegaai… papegaai! Papegaai zoeken.”. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, dus ik bied haar de borst aan en gelukkig accepteert ze en valt ze weer lekker in slaap. Eind goed al goed, ik kan weer terug naar bed. Maar een paar uur later gebeurt het nog een keer. En in de ochtend, als ik haar uit bed haal, weer; “De papegaai, peuterbabbel peutergebrabbel, papegaai.” Ik vind het gek, maar concludeer dat ze wellicht heeft gedroomd over een papegaai en dat die veel indruk heeft gemaakt. Ik vergeet het.
Tot mijn man de volgende dag onze dochter naar bed brengt en zij ook tegen hem weer over een papegaai begint. Maar ze wijst hem niet aan, ze geeft geen antwoord op vragen als: waar is de papegaai? Wat doet de papegaai? Is de papegaai lief? Boos? Vind je de papegaai eng? Of gezellig? Zo gaat het een paar dagen door, totdat ze weigert om te gaan slapen en duidelijk laat merken dat ze bang is. DUS. WAAR. IS. DIE. PAPEGAAI? Die zodanig roet in het eten gooit dat ons meisje helemaal niet meer wil gaan slapen? We hebben om ons heen gekeken, gezocht naar schaduwen en vormen, we hebben extra lampjes aangedaan, maar niks lijkt te helpen.
Het slapengaan ging een tijdje heel goed, meestal had ze er wel zin in, soms niet en was het even worstelen. Maar als het eenmaal zover was, lag ze lekker in haar bedje met haar speentje, Rossevos, Teddybeer, Giaff en… welke andere knuffel ze dan ook had uitgekozen om haar te vergezellen naar slaapjesland, en dan sliep ze… Dan werd ze even wakker voor een knuffel en een slok, en dan sliep ze. Zonder huilen, zonder drempels, zonder problemen. Nu zit ze, door die verdomde papegaai, rechtop bed en gaat ze helemaal niet meer slapen. Wat is dit??
Als hoog sensitief persoon neem ik makkelijk emoties over van mijn omgeving, daar heb ik grotendeels mee leren omgaan, maar nu overvalt het me. Dit is mijn kind en mijn kind is bang en ik kan daar helemaal niks aan doen. De angst neemt me over en mijn hoofd slaat op hol. Gelukkig bestaat mijn Instagram netwerk. Ik besluit om in een story een vraag te stellen en enkele mama’s daarin te taggen: HELP! Zo fijn dat dan verschillende mama’s, ook niet getagd, reageren en meedenken. Ik ben enorm dankbaar voor jullie, mama’s: ikbrengjegroots, oermem, Annet, mama__milena, ankevandelden, mijn zus Susanne en mama-van-hart-Dunja en ook andere lieve meedenkers. ECHT.
Deze mama’s dachten mee, ze stuurden informatie en ideeën. Terwijl ik
inmiddels, met Ry in mijn oksel, op bed lag te lezen en te appen, ging Theo in de slaapkamer kijken. En hij vond… jawel, de babyfoon. De babyfoon, een cirkel van rode lampjes en een groen lampje om aan te geven dat hij aanstaat. De babyfoon met een antenne. Qua kleur en vorm, in het donker, wellicht aan te zien voor een papegaai. Zeker als ze op mij lijkt, met een levendige fantasie. Nu ligt ze te slapen op ons bed en gaan wij er straks lekker naast liggen. Veilig, samen. Maar morgen ga ik het haar vragen. Ik hoop dat het de babyfoon is! En dat we het kunnen uitleggen, zo niet, dan is het einde van het babyfoon-tijdperk aangebroken. Kleine meisjes worden groot, en soms gaat dat gepaard met angsten.
