In het stukje ‘Even voorstellen’ schreef ik het al; wij willen het land uit. Maar waarom dan? Die vraag hebben wij onszelf natuurlijk ook gesteld en moeten we ook nu nog regelmatig beantwoorden als het onderwerp ter sprake komt. Waarom zou je Nederland uit willen, waar je geboren en getogen bent, waar je de taal spreekt – en nota bene lesgeeft in het beheersen van die taal – waar je veel familie hebt en vrienden, waar je bekend en gewend bent? Is het alleen maar een hang naar avontuur? Een hoop op … wat?
We hebben er lang over nagedacht en het was een emotionele en moeilijke beslissing. We houden natuurlijk veel van de mensen hier die ons na aan het hart staan en we hebben ons leven samen hier opgebouwd. Voor het achterlaten van Nederland en het beginnen aan een nieuw avontuur, betaal je een prijs. Het moeilijkste vind ik nog dat je niet van tevoren weet hoe hoog die prijs precies is. Want je kunt met geen mogelijkheid voorspellen hoe het gaat lopen. Hetgeen het avontuurlijk en spannend maakt, maakt het ook een groot risico. Wij zijn bereid om het risico te nemen en ik zal vertellen waarom.
Waar de droom geboren werd
Het begon in 2017 na het zien van een programma over Nederlandse immigranten in Australië. Ironisch genoeg gezien bij mijn ouders thuis. Theo begon te dromen. Die droom werd een lichte obsessie; er werd veel over gesproken, er werden boeken gekocht en gelezen en de interesse in emigreren werd gevoed totdat het een plan was. Ik was er niet echt over te spreken. Hoewel het me tof leek om verre oorden te zien, te reizen en cultuur te proeven, vond ik het tijd om ons gezin uit te breiden en ons leven op de rit te krijgen. Ik werkte sinds mijn stage bij dezelfde school, had het er naar mijn zin en had een vast contract. Theo’s bedrijf groeide en ons meisje begon in de lente van 2018 ook te groeien in mijn buik: ik wilde niet weg. Ik wilde thuis lekker nestelen en leven in mijn bubbel.
Toen ons meisje was geboren en ik de wereld weer in durfde te kijken, stond ik wat meer open voor het idee. Wij waren immers nooit van plan om in ons appartement een gezin te stichten, en toch waren we daar nog; met zijn drieën op een comfortabele maar wel onpraktische 60 vierkante meter. De huizenmarkt in Nederland werd gekker en gekker en we vielen qua wonen, net als heel veel andere Nederlanders, tussen wal en schip: we zijn ‘te rijk’ om in aanmerking te komen voor een betaalbaar huurhuis en te arm om te kopen. Dit is overigens nog niet veranderd. Rylee is nu ruim 2, we willen graag dat ze snel grote zus wordt, maar liever niet hier…
Theo wilde dus eerst naar Australië. Ik vond dat toch wel ver en ik had veel gehoord en gelezen over dodelijke spinnen, slangen en krokodillen daar. Niet echt mijn ding, zacht uitgedrukt! Aan de hand daarvan kwam Theo met Nieuw-Zeeland. Het schitterende eiland van Lord of the Rings, vol met vogels en divers natuurschoon. Ook dat vond ik ver, maar een stuk aantrekkelijker. Nieuw-Zeeland werd een droom. Wat een prachtig land…! We ontmoetten rekruiters op de emigratiebeurs, kwamen in contact met een agency die kon helpen. De boodschap was: ‘Zeg maar wanneer je komt, dan gaan we alles met jullie regelen.’. Doodeng, maar na lang nadenken, lijsten met voor- en nadelen maken en met elkaar spreken, besloten we het te doen. Dat was in februari 2020, geen grapje…
En toen kwam CORONA!
De wereld lag in één klap stil. Na een paar maanden leven in de crisis, leek het ook niet meer zo’n goed idee om op de bonnefooi naar Nieuw-Zeeland te gaan. Waar ik voorlopig geen werk zou hebben en ook geen opvang, geen enkele zekerheid van huisvesting… Alleen de ticket ernaartoe en een baan in de bouw voor Theo. Werken voor een heel laag loon en niet in zijn vakgebied. Theo is meubelmaker en hij is ontzettend handig, maar beulen in de bouw is alles behalve zijn wens. Het voelde niet goed om dit door te zetten, ondanks dat de rekruiter bij hoog en laag beweerde dat Corona geen verschil zou maken. Plan B was Schotland, maar met de naderende Brexit en Corona dat reizen erg ingewikkeld maakte, werd al snel voor ons besloten dat dit geen handige keuze was op het moment. Erg jammer, want Schotland heeft mijn hart. Ik zal er meer over delen in een ander bericht.
Dus… nog steeds zitten we in deze flat op vierhoog, met een peuter die het liefst uren buiten is elke dag. In een stad waar we niet van houden, in een land dat niet van ons lijkt te houden. Het voelt vast. Zijn we gedoemd om hier te blijven? NEE!! We zijn verder gaan zoeken en kwamen op Zweden. Een land met uiteraard haar eigen problemen, maar ook ontzettend kansrijk voor ons en ons kind. Dus dat is nu ons doel, al lijkt het wellicht vergezocht. Zou het ons lukken?
